Μπορεί το αγκάλιασμα του εαυτού μας να γίνει καταστροφικό, να αλλοιώσει προοδευτικά την ύπαρξή μας, τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας, ακόμα και αυτή την κτίση; Μπορούμε να μάθουμε να αξιοποιούμε την πλουτοφόρα πηγή της καθημερινότητας, ώστε η ζωή να γίνει πρόκληση και δώρο με πορεία ελπιδοφόρα και δυναμική; Εάν ναι, με ποιο τρόπο;