Δεν ξανάσανα ούτε στιγμή. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Θεός μ’ αποζημίωσε πλούσια, πολύ πλουσιότερα, οπωσδήποτε, απ’ όσο θα το έκανε κι ο πιο έντιμος εκδότης. Γιατί επρόκειτο, ακριβώς, για τούτο ’δώ το βιβλίο, το Regain του Giono. Αμέσως μετά τις πρώτες σελίδες του, που σε εισάγουν στην άγνωστη συνέχειά του, και γι’ αυτό, ακριβώς, μοιάζουν αδιάφορες, ενώ στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου, βρέθηκα μπροστά σ’ ένα από τα πολύ σπάνια εκείνα κείμενα, που σε κάνουν να εννοήσεις τι σημαίνει γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία και που η απόλαυση που σου δίνουν ανήκει στις πιο έντονες. Μόλις μπήκα στο Δεύτερο Κεφάλαιο, ένιωθα σαν μεθυσμένος, ο ρυθμός της ροής της αφήγησης έπαιρνε έναν ασθματικό χαρακτήρα, που έπρεπε, οπωσδήποτε, να διατηρηθεί στη μετάφραση. Ξαναδούλεψα ολόκληρο το Πρώτο Κεφάλαιο από την αρχή, για να συνδυάσω το ύφος του με τη συνέχεια, έχοντας παρασυρμένος διαβάσει, στο μεταξύ, ολόκληρο το βιβλίο μέσα σ’ ένα πρωινό