Το έργο του Ντάβιλα αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από "αποσπάσματα" των δύο έως τεσσάρων στίχων, που ο ίδιος τα χαρακτηρίζει ως "γλώσσες", δηλαδή σημειώσεις στο περιθώριο των βιβλίων που διάβαζε. Με αυτές τις σημειώσεις πάλευε ξανά και ξανά προσπαθώντας να βρίσκει την πιο εύστοχη διατύπωση για κάθε ιδέα του, ώσπου τελικά να απομείνει μόνον η ουσία της. Γνωστές φράσεις του, όπως ότι "ένας συγγραφέας που δεν βασανίζει τις προτάσεις του βασανίζει τον αναγνώστη" και ότι "η πρόταση πρέπει να έχει τη σκληρότητα της πέτρας και το τρεμούλιασμα του κλαδιού" δεν είναι απαιτήσεις από τους άλλους αλλά περιγραφή του δικού του τρόπου δουλειάς. Πολυμάθεια, οξύνοια, πνευματική εντιμότητα, αλλά και υφολογική πυκνότητα, αυστηρή δομή, στέρεη αυτοπεποίθηση συγκροτούν ένα έργο μοναδικό, βαθύτατα γνήσιο, έργο που μόνον ο Ντάβιλα μπόρεσε να παρουσιάσει και που ανήκει αποκλειστικά σε αυτόν. Η ηχώ του παρελθόντος είναι πάντοτε αισθητή. Τίποτα σε αυτόν δεν είναι εντελώς νέο, τίποτα που να μην μπορούμε να το εντάξουμε σε ευρύτερα ιστορικά συμφραζόμενα - ένας στοχαστής εμποτισμένος από το πνεύμα και τον πλούτο του δυτικού πολιτισμού.