O Μαρδάς, είναι μια βρύση που στάζει αργά αργά, για να σε βασανίσει. Ελάχιστοι στίχοι. Δουλεμένοιμέσα σε ποικίλα εργαστήρια, ώσπου να πάρουν την τελική μορφή τους. Σ' αυτήν, όμως, την τελικήμορφή, δεν χωράει τίποτ' άλλο. Και ούτε κάτι περισσεύει. Τα πάντα, είναι ζυγιασμένα με τη ζυγαριάτου χρυσικού, που δεν κάνει λάθη, δεν χαρίζει, δεν κλέβει...Η ποίηση του Μαρδά πηγάζει από τα έγκατα ενός ανθρώπου, που θα τον έλεγα κυνικό, αν δεν έβλεπα, από τους στίχους πάντοτε, ότι είναι απελπισμένος...Λευτέρης Παπαδόπουλος