Οι ιστορίες μου όσο ακραίες κι αν είναι σαν συλλήψεις, δε θα φτάσουν σε ακρότητα ποτέ το αληθινό πρόσωπο της Προδοσίας και του Πόνου που αυτή γεννά. Αυτή, η πιο στυγνή και μυσαρή έκφανση της ανθρώπινης ιδιοτέλειας, αλλά πολύ περισσότερο ο απότοκος γόνος της, είναι που ενέπνευσαν τη δημιουργία δώδεκα δύστυχων χαρακτήρων, δίνοντάς τους υπόσταση. Ο σκοπός αυτών των χαρακτήρων επομένως - καθ' όλα συμβολικός - δεν είναι να δε θίξουν, μα να σε βάλουν να σκεφτείς τα παρεπόμενα της αναίσχυντης πράξης, η οποία κι αποτελεί θεματικό πυρήνα σε αυτή εδώ τη συλλογή. Πάντοτε πίστευα, άλλωστε, πως τον πιο δριμύ προβληματισμό τον προσφέρουν τα πιο δριμιά παραδείγματα. Αυτά που είναι προς αποφυγήν. (Άραγε ποια έμπνευση στον άνθρωπο μπορεί αν είναι μεγαλύτερη από τον πόνο;)