"Και πώς μου ζητάτε να γράψω εγώ την αυτοβιογραφία μου; Πρέπει κάποιος να είναι διάσημος γι' αυτό: ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Στέφαν Τσβάιχ..." "Ο πολυβραβευμένος ουρουγουανός συγγραφέας παραδέχεται ότι για να γράψει την αυτοβιογραφία του χρειάστηκε να τιθασεύσει τις αναστολές και τις ντροπές του, υποχωρώντας μπρος στις επίμονες πιέσεις που δέχτηκε από τους εκδότες του. Στην αυτοβιογραφία του αποφασίζει να εκθέσει με παρρησία τόσο τις υψηλότερες αξίες του όσο και τα ενίοτε ταπεινότερα κίνητρα που καθόρισαν την πολυκύμαντη ζωή του. Τα οράματα, οι ψευδαισθήσεις, η κατάθλιψη και η απαισιοδοξία, η τυφλή πίστη, η δειλία και ο ηρωισμός, η ελπίδα, η καχυποψία, οι νευρώσεις και ο ιδεαλισμός, η περιφρόνηση, η αυτοθυσία, ο τρόμος, ο αισθησιασμός, η περιέργεια, η αυστηρότητα, η φιλοδοξία... κι όλα όσα συνθέτουν τον άνθρωπο και το έργο του φανερώνονται χωρίς περιστροφές, με τη σοβαρότητα του ανθρώπου που ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι της ζωής. Γιατί ο Τσαβαρία είναι, πάνω απ' όλα, ένας μανιώδης παίκτης που παίζει αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Παίζει με τη ζωή, με το θάνατο, με το χώρο και με το χρόνο, με τον έρωτα και με τον κίνδυνο, με τους νόμους και με την παραβίασή τους. Το "Είδα να φτάνει ένας γέρος" είναι ένα 'road book', ένα περίτεχνο πλέγμα αληθινών προσώπων και καταστάσεων, κι ένας ομηρικός περίπλους που οδηγεί στο ονειρεμένο λιμάνι -αερολιμένας στην περίπτωση του Τσαβαρία- της Αβάνας, στην Κούβα."