Στο έργο αυτό στόχος του συγγραφέα δεν είναι μια αφ' υψηλού σχολαστική χαρτογράφηση της λογοτεχνικής θεωρίας, αλλά η παρουσίαση των προβληματισμών της μέσα από ένα δεδηλωμένο ιστορικό και πολιτικό πόρισμα. Γι' αυτό, χωρίς να επιμένει στην αναλυτική παρουσίαση των απόψεων ή των διαφωνιών μεμονωμένων θεωρητικών (εκτός αν πρόκειται για εισηγητές βασικών τάσεων όπως ο Saussure, ο Freud, ή ο Derrida) υπογραμμίζει τη γενικότερη προβληματική κάθε θεωρίας. Δεν αποσκοπεί δηλαδή απλώς να εισαγάγει τον αναγνώστη στη θεωρία της λογοτεχνίας φορτώνοντάς τον με ονόματα, ημερομηνίες, λεπτομερείς και πυκνές αναλύσεις θεωρητικών τάσεων αλλά να τον υποψιάσει για την ιστορικότητα και την κοινωνική συγκρότηση της λογοτεχνίας. Χρησιμοποιεί απλά παραδείγματα και έτσι καθιστά το βιβλίο του εύληπτο και χρήσιμο διδακτικό εγχειρίδιο, ενώ το ύφος του απέχει πολύ από τη συνήθη άχρωμη και απρόσωπη ακαδημαϊκότητα.