«Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Μθ. Ιστ’ 3). Για έναν Ορθόδοξο πιστό των καιρών μας, προς τους πολιτειακούς και θρησκευτικούς άρχοντες της εποχής του, που του ζητούσαν «σημείο εξ’ ουρανού» για να πειστούν δήθεν, καθίσταται πιο επίκαιρη από ποτέ. Σε μια περίοδο γενικευμένης σύγχυσης και αποστασίας, η τριετία της «πανδημίας» του κορωνοϊού, που πριν λίγο καιρό αφήσαμε πίσω μας (2020-2021-2022), αποτέλεσε ένα δυναμικό «καμπανάκι συναγερμού», ένα αποκαλυπτικό «σημείο των καιρών», για όσους πιστούς αντιστέκονται ακόμα στην «πολιτική ορθότητα» (political correctness), αυτή την «Ιερά Εξέταση» της εποχής μας, που επιβάλλεται «από τα πάνω» και τα διευθυντήρια της παγκοσμιοποίησης∙ τουλάχιστον για όσους πιστούς εξακολουθούν να παρατηρούν με νήψη και προσευχή προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει η πολιτική του αντίθεου κόσμου. Σαφώς και στα χρόνια που προηγήθηκαν του κορωνοϊού, συντελούντα μεθοδικά στο παρασκήνιο μια προεργασία και προπαρασκευή για να φανερωθεί η σημερινή δυστοπική κατάσταση, όπου, για πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα, παρουσιάστηκαν και επιβλήθηκαν πολιτικές τακτικές που, τρόπον τινά, τράβηξαν την κουρτίνα και αποκάλυψαν ένα παράθυρο που δείχνει το ζοφερό μέλλον που έχει ετοιμαστεί για την ανθρωωπότητα, κάτω από την παγκόσμια κυριαρχία και ηγεμονία του «υιού της απωλείας», «εκείνου του ανόμου» που, στο τέλος των καιρών, θα σφτεριστεί την ιδιότητα του σωτήρα της παγκόσμιας κοινότητας, ως «νέου μεσσία» και ως ενός υπερτάτου λύτη των παγκόσμιων προβλημάτων.