Άλλοι ανθίζουν οτο νερό και πίνουν όσο θέλουνκι οι άτυχοι στο βράχο διψούν και περιμένουν,καθένας και μια ομορφιάκι ο θάνατος για όλους,άλλοι απ' το νερό που στέρεψεκι άλλοι από την προσμονή του.Έτσι, άθελά μου φύτρωσαεκεί που η τύχη μ' έσπειρε,όπως δεν άρμοζε, άνθισα,στη δίψα και στη γύμνιακαι στον ανθό μου πάνωμαρμάρωσε η ψυχή μου στ' όνειρομε τη "χτενισιά της θύελλας",με μια "γεύση τρικυμίας στα χείλη","με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής".Η ζωή μουέφυγε, μαράθηκε, ξεράθηκεκι έγινε σκόνημέσα από τις μυλόπετρεςτου θέλω και του πρέπειπροσμένοντας τη λύτρωσητου τέλους.