O Σέργιος Γκάκας ανεβάζει σε μια θεατρική σκηνή ένα πολύπλοκο ερωτικό τρίγωνο στο οποίο κανένας από τις τρεις συντελεστές δεν μοιάζει ευτυχής. Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης αναφέρεται σε μια περίπτωση αυτοδικίας που αποδεικνύει ότι οι αληθινές φιλίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ο Πέτρος Μαρτινίδης παρομοιάζει τις γυναίκες με τις μεταφράσεις, και αποφασίζει ότι «οι πιο ωραίες είναι οι πιο άπιστες». Η Αθηνά Κακούρη προσπαθεί να βρει το νήμα του φόνου ενός καθάρματος μέσα από καπνούς και εκρηκτικά. Ο Μανώλης Πιμπλής ανακαλύπτει, με τη σειρά, ένα πτώμα, ένα χαμένο χειρόγραφο του Ρήγα Φεραίου και τον «Γαλάζιο Δούναβη» του Στράους. Η Τιτίνα Δανέλλη διηγείται την ιστορία μιας προδοσίας που εξακολουθεί να πονάει ακόμα και μετά τον θάνατο του «προδότη». Ο Κώστας Κατσουλάρης μας γνωρίζει μια μοιραία -και άπιστη- γυναίκα που καταστρέφει τη ζωή δύο αντρών. Ο Παναγιώτης Αγαπητός αποδεικνύει ότι ένα έγκλημα που έγινε την εποχή του Βυζαντίου μπορεί να έχει επιπτώσεις και στη σημερινή πραγματικότητα. Η Αμάντα Μιχαλοπούλου γράφει για μια αστυνόμο διαφορετική από τις άλλες, που προσπαθεί να κατανοήσει τη θεωρία της «ανθρώπινης συμπύκνωσης». Ο Φίλιππος Φιλίππου μπλέκεται στα πόδια δύο αποφασισμένων για όλα γυναικών που κάνουν διακοπές στην Κέρκυρα. Ο Ιερώνυμος Λύκαρης γράφει για έναν διπλό φόνο, για αρχαιοκαπηλία και για την κρίση μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Ανδρέας Αποστολίδης διηγείται μια ιστορία με ακέφαλα πτώματα, ναρκωτικά και μπράβους της νύχτας, που θυμίζουν αληθινές ιστορίες που βρίσκουμε στις εφημερίδες. Και ο Πέτρος Μάρκαρης, γράφοντας για ένα πτώμα και ένα πηγάδι, διηγείται πώς τα ΜΜΕ έγιναν η αστυνομία της εποχής μας.