Είκοσι πέντε νέα διηγήματα του Δημήτρη Πετσετίδη έρχονται να προστεθούν με αυτό το βιβλίο στα 115 που είχε ως τώρα συμπεριλάβει σε οκτώ συλλογές. Προέρχονται πάλι από την ιστορία, σε μια δύσκολη ως φοβερή εποχή, από τα πρώτα βιώματα και την ενηλικίωσή του. Η αφηγηματική τέχνη του Πετσετίδη κάνει την ανάμνηση να διατηρεί τη φρεσκάδα του βιώματος μαζί με την πατίνα της νοσταλγίας. Πραγματισμός και αθωότητα, πεζότητα και φαντασία, ανέκδοτο και ψυχισμός, παράδοση και ανατροπή είναι κάποια από τα αντιθετικά γνωρίσματά της.Κάποιες από τις ιστορίες αυτές μοιάζουν να ανατρέπουν την ηλικιακή τάξη της αφήγησης: ένα παιδί επιστρέφει στον ενήλικο αφηγητή τα παραμύθια του διορθωμένα.