Το δέκατο τρίτο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Βέη υποστηρίζει στην πράξη τις ρηματικές συμπυκνώσεις, τις καταγραφές καίριων βιωμάτων και τις αναγωγές στην πολυσημία της καθημερινότητας. Ο διάλογος με την παράδοση του δημιουργικού λόγου συνεχίζεται. Τα εσωτερικά και τα εξωτερικά τοπία φωτίζονται εντατικά, ενώ η φύση δεν παύει να συνιστά το ευρύτερο πεδίο αναφορών. Η ανατομία της πραγματικότητας συνυπάρχει με την αποδελτίωση πτυχών του φανταστικού. Τα ατομικά και τα συλλογικά πάθη και οράματα αποτυπώνονται σε διαδοχικά λεκτικά σύνολα. Στο εξώφυλλο, έργο της Κλάρας Πεκ Βέη.