Μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ το βιβλίο της Ευγενίας Λουπάκη, Γράμματα σε μια νέα δημοσιογράφο, κείμενα για τις εμπειρίες της από τον χώρο της δημοσιογραφίας. Και όπως ενδεικτικά γράφει η συγγραφέας στον Πρόλογο του βιβλίου της: «...από κείνη τη στιγμή μου καρφώθηκε η ιδέα ότι έχω ένα χρέος προς τους νέους και κυρίως τις νέες συναδέλφους. Να προσπαθή¬σω να καταγράψω την εποχή μου, μέσα από τις εμπειρίες μου, που συνειδητοποίησα, σκέψη τη σκέψη, ότι είναι πολλές και χαρα¬κτηριστικές. Ότι οι αναλογίες με τα όσα τραβάνε σήμερα τα νέα παιδιά, είναι περισσότερες από όσες νομίζουν εκείνοι που μιλάνε για την “προνομιούχα” γενιά μου. Ότι η εκμετάλλευση των νέων δημοσιογράφων δεν είναι φαινόμενο της ηλεκτρονικής εποχής του Τύπου. Ότι η υποτί¬μηση της γυναίκας στη δημοσιογραφία είναι διαχρονικό φαινόμενο. Ότι και τότε και τώρα, σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, περιοδικά και σάιτ, διευθυντής είναι κάποιος ά ντρας και γύρω του ταλαντούχες γυναίκες που κάνουν τη δουλειά. Ότι αν δεν συμμορ¬φωθείς προς τας υποδείξεις των μεγάλων αφεντικών ή των μικρομέγαλων, η έξοδος ή η έξωση ήταν και είναι μονόδρομος. Ότι ο σεξισμός μπορεί να μην υπήρχε σαν όρος στα χρόνια που ξεκίνησα εγώ, αλλά η σεξιστική αντιμετώπιση υπήρχε, και πιο έντονη, γιατί τότε δεν υπήρχε ούτε το me too, ούτε η συνειδητοποίηση των σημερινών κοριτσιών.Τέλος πάντων, μετά από σχεδόν 50 χρόνια ενεργής δημοσιογραφίας σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και περιοδικά, μετά από εφτά, παρακαλώ, απολύσεις, με πιο βάναυση αυτή την “αριστερή” από το “Κόκκινο”, νομίζω ότι κάτι χρήσιμο έχω να προσφέρω, κυρίως στα νέα κορίτσια, στις νέες συναδέλφους μου. Που είναι πολύ πιο μορφωμένες από εμάς, πολύ πιο συνειδητοποιημένες και πιο μαχητικές. Που φτιάχνουν κοινότητες, οάσεις ελευ-θερίας και ανεξάρτητης έρευνας. Και που τις καμαρώνω...»