Ρίζες, πολιτική, θρησκεία, αγάπη, ειρήνη, έννοιες και αξίες τόσο οικουμενικές κι ανθρώπινες, αποτελούν βασικά μα όχι και τα μόνα κομμάτια σύνθεσης του λυρικού παζλ του κόσμου της Αργεντινής συγγραφέως Λουίσα Φουτοράνσκι, στη συλλογή Humus… humus. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για μια λογοτεχνική έκφραση ολοκληρωτικά ρεαλιστική και (παν)ανθρώπινη που κρατάει αποστάσεις από το ars gratia artis (τέχνη για την τέχνη), δίχως αυτό να βαίνει εις βάρος της λυρικότητας ή/και μουσικότητας. Επιπλέον, όπως η ίδια η ποιήτρια τονίζει, το μεγαλύτερο δώρο που έχει λάβει από τη συγγραφή είναι το γεγονός ότι μπορεί να επικοινωνήσει, μέσω αυτής, με τις νεότερες γενιές. Δεν απαξιώ χαλίκια ή χειμάρρους, απάγκια εδάφη, οφθαλμαπάτες ή δρόμους κρυστάλλινους. Ούτε και το φαινόμενο ντόμινο καθώς φορές κελαηδιστή υπήρξα και ξεκάθαρα cantabile άλλες λαβωμένη και κουφή. Κι επίσης σιωπηλή. Αυτό που μετρά: Μπας κι έχω μια γλώσσα αξιόπλοη τώρα πια; Πες μου Πες