"Πάντα ήθελα να είμαι κάποια άλλη. Να με λένε αλλιώς, να ζω αλλού... Η μάχη μου όμως με την ανορεξία με έκανε να καταλάβω ότι είμαι σημαντική, μοναδική. Μου έμαθε να με αγαπώ. Έπρεπε εξάλλου να μάθω να με αγαπώ, γιατί διαφορετικά δεν θα κατάφερνα να νικήσω ποτέ το "τέρας". Έπρεπε να σταθώ απέναντί του και να του φωνάξω "θα σε νικήσω". "Είχα ακούσει ότι η αρρώστια μου είναι ψυχαναγκαστική, σε βάζει δηλαδή να σκέφτεσαι άσχημα πράγματα για τον εαυτό σου και κυρίως για το σώμα σου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η μόνη λύση για να ξεφύγω από τον "λύκο" ήταν να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να πολεμήσει μαζί του και τελικά να τον νικήσει. Σήμερα, νιώθω περήφανη γι' αυτό που είμαι. Έμαθα να επιβραβεύω τον εαυτό μου στις επιτυχίες μου, καθώς και να αποδέχομαι τις αποτυχίες μου. Τώρα είμαι σίγουρη ότι δεν θα άλλαζα τον εαυτό μου με κανέναν άλλο!! Είμαι αυτή που είμαι και δεν ντρέπομαι γι' αυτό. Να με λοιπόν εδώ, "γυμνή" μπροστά σου, έτοιμη να προσπαθήσω να σε βγάλω από την "πλάνη" σου. Να σου μάθω ότι το είδωλό σου στον καθρέφτη δεν είναι το παν στη ζωή..." Υπάρχουν πολλά κείμενα που αναφέρονται στην ανορεξία, αλλά για πρώτη φορά μια ιστορία διαπραγματεύεται και τη θεραπεία της. Η Ανθή Καραμπελιά περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τη μάχη της με την ανορεξία και την επιβίωσή της. Ένα έργο-σταθμός όχι μόνο για άτομα που παλεύουν με οποιαδήποτε μορφή καταστροφικής εξάρτησης αλλά και για κάθε οικογένεια, που θα βρει ένα σημαντικό βήμα ώστε να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος της επικοινωνίας.