...Το δράμα και ο θρήνος συνεχίστηκε στο σπιτοκάλυβο της Θοδωράκαινας. Η ίδια έμοιαζε χαμένη κι ασάλευτη, όλη η απελπισιά του κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην καρδιά και το βλέμμα της με τόσα θανατικά στο κονάκι της. Έκαναν και νυχτέρι στον Θοδωρή. Στον κοιμισμένο συνοικισμό, έξω απ' την καλύβα της Θοδωράκαινας μαζεύτηκε ένα αδέσποτο σκυλί που γάβγιζε θρηνητικά με τα μάτια καρφωμένα στο φεγγάρι. Σου 'ρχόταν να σηκώσεις κι εσύ τον λαιμό σου και να αρχίσεις τον θρήνο. «Τσακίσου, βρομόσκυλο, μας φτάνει το δικό μας κλάμα», και το έδιωξε η Θοδωράκαινα, πετροβολώντας το.