Πρόκειται για ένα σημαντικό σταθμό στην εργογραφία του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, καθώς με αυτό ο ελβετός ψυχολόγος διαφοροποιήθηκε για πρώτη φορά δημοσίως από τον Ζίγκμουντ Φρόιντ και ουσιαστικά ακολούθησε το δικό του πνευματικό μονοπάτι, δίνοντας μια νέα διάσταση στην επιστήμη της Ψυχολογίας. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το λίμπιντο είναι ψυχική ενέργεια που αναδύεται από το ασυνείδητο και αποκτά συμβολική μορφή στο συνειδητό, συνδέοντάς το με μυθολογικά πρότυπα που εδραιώθηκαν από την αρχαιότητα. Έτσι, βυθίζεται στα απύθμενα βάθη της μυθολογίας και της λαογραφίας, αποσκοπώντας να ανακαλύψει τους κοινούς ψυχικούς δεσμούς ανάμεσα στους λαούς της γης. Προχώρησε πέρα από την ψυχοπαθολογία και τα συμπτώματά της, προκειμένου να στραφεί στην αναζήτηση των παγκοσμίων προτύπων της ψυχής, εφαρμόζοντας ένα είδος συμβολικής ψυχιατρικής, όπου στην πραγματικότητα προοιωνίζεται η μετέπειτα ανάπτυξη της θεωρίας του συλλογικού ασυνείδητου και των αρχετύπων.