Η συλλογή αποτελείται από 3 ενότητες. Πλημμυρισμένη από συναίσθημα, ισορροπία, αλλά και αφαιρετικότητα συνδυάζει τόσο τον ελεύθερο όσο και τον έμμετρο στίχο.Ο ποιητής είναι άμεσος, διεισδυτικός και στοχαστικός. Κατορθώνει να επιβεβαιώσει την παλιότερη κρίση του Δημ. Σιατόπουλου για το έργο του: «ο Κώστας Ερανιώτης φανερώνει καθαρό στοχασμό, υψηλή φαντασία και διαρκή αναστροφή με την πνευματική και ιστορική παράδοση του τόπου μας».Δείγμα γραφής: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΔεν έμεινε γης, / το χώμα λιγόστεψε ακόμη και στα νεκροταφεία. / Το δάκρυ εξατμίζεται στην τσιμεντένια πλάκα / προτού να γίνει μνήμη. / Το ένα παράθυρο στο φωταγωγό / τ’ άλλο στον γκρίζο τοίχο της αντικρινής πολυκατοικίας / τ’ όνειρο πού ν’ ανθίσει; / Η λάμψη της πολιτείας σβήνει τ’ αστέρια / το φεγγάρι τεμαχίζεται πίσω απ’ τις κεραίες των τηλεοράσεων / οι μόνες που δέχονται και στέλνουν μηνύματα.