Η τρυφερότητα των κατατρεγμένων... Ο Εμίλ Αζάρ επιτίθεται στο ρατσισμό άλλοτε σαν τον Πασκάλ και άλλοτε σαν τον Βολταίρο. Δείχνει τον παραλογισμό μπρος στην ανθρώπινη αθλιότητα, στους τρομερούς "νόμους της φύσης". Κατόπι, παραβαίνοντας τ' απαγορευμένα, βγάζει το αγαθό απ' αυτή την παράβαση. Γι' αυτό χωρίς αμφιβολία έδωσε στο μικρό του Άραβα τη γριά Εβραία παραμάνα και δημιούργησε μεταξύ τους δεσμούς που θ' απαλύνουνε τη δυστυχία τους... Αλλά μίσος, περιφρόνηση, αδιαφορία, αυτά τα τέρατα που καταδιώκει ο Εμίλ Αζάρ, δεν υπάρχουνε μονάχα μεταξύ Εβραίων και Αράβων, μεταξύ Μαύρων και Άσπρων, μεταξύ αυτοχθόνων και μεταναστών. Φτωχοί, πουτάνες, γέροι, είναι εκτεθειμένοι. "Η ζωή μπροστά σου" υπερασπίζεται όλους τους "εκτός παιγνιδιού" που είναι συχνά "εκτός νόμου". Το γεγονός αυτό δίνει κατ' αρχήν στο βιβλίο χροιά αναρχική που κατόπιν σκέψης γίνεται ευαγγελική. Όταν επικαλείται το Θεό, τόσο ο Θεός που επικαλείται, τι κι' αν είναι Μωαμεθανός, Εβραίος, Αφρικανός είναι Αυτός της Αγάπης μεταξύ των ανθρώπων... (Jacqueline Piatier, Le Monde)