Τόκιο, 26 Ιανουαρίου 1948, τρίτη χρονιά της αμερικανικής Κατοχής στην Ιαπωνία. Ένας άντρας μπαίνει σε μια τράπεζα στο κέντρο του Τόκιο. Κάνει λόγο για κρούσμα δυσεντερίας και λέει πως είναι γιατρός, σταλμένος από τις δυνάμεις Κατοχής να περιθάλψει οποιονδήποτε θα μπορούσε να είχε μολυνθεί. Αδειάζει ένα διαυγές υγρό σε δεκαέξι φλιτζάνια. Δεκαέξι εργαζόμενοι της τράπεζας, μαζί με τον επιστάτη, τη γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους, πίνουν το υγρό, σύμφωνα με τις αυστηρές οδηγίες του. Μέσα σε λίγα λεπτά οι δώδεκα από αυτούς είναι νεκροί, οι υπόλοιποι τέσσερις αναίσθητοι. Ο άντρας εξαφανίζεται μαζί με μέρος από τα χρήματα της τράπεζας. Έτσι ξεκινά το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία της Ιαπωνίας. Στην Κατεχόμενη πόλη* ο Ντέιβιντ Πις διερευνά τις φήμες για συνενοχή, συνωμοσία και συγκάλυψη γύρω από την ανατριχιαστική περίπτωση της «Σφαγής στην τράπεζα Τεϊκόκου»: για τον άνθρωπο που καταδικάστηκε για το έγκλημα, για τις συνέπειες των προγραμμάτων βιολογικού πολέμου, για τα θύματα και τους επιζώντες. Πέρα από την πραγματικά συγκλονιστική απεικόνιση μιας πόλης σε πένθος, η Κατεχόμενη πόλη αποτελεί μοναδικό κατόρθωμα «λογοτεχνικής ιατροδικαστικής»: μέσα από τριπλές και τετραπλές αναγνώσεις/διασταυρώσεις της Ιστορίας των εμπολέμων (Αμερικανών, Ρώσων, Ιαπώνων) και πιο συγκεκριμένα μιας Ιστορίας της κτηνώδους βίας που η κάθε πλευρά εφάρμοσε σε βάρος των αντιπάλων της, ο Πις κατάφερε να αναδείξει το σκοτεινό υπόστρωμα φασισμού, συνενοχής και ανελευθερίας πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το μεταπολεμικό «θαύμα» της Ιαπωνίας.