Απάνθισμα από τις επιστολές του Ρώσου μεγάλου και διακριτικού Γέροντος Νίκωνος (1894-1963) σε πνευματικά του παιδιά. Οι επιστολές αυτές δείχνουν έναν πνευματικό πατέρα ικανό να εμπνέει μετάνοια και διόρθωση, καθώς οι νουθεσίες του αποτελούν όχι μόνο απόσταγμα της θείας σοφίας του Ευαγγελίου και των αγίων πατέρων, αλλά και καταστάλαγμα της πνευματικής του πείρας, πείρας αποκτημένης από πολύχρονο εσωτερικό αγώνα.Ο Γέροντας, προβάλλοντας πάντοτε την ταπείνωση ως σταθερή βάση της χριστιανικής ζωής, ως κύρια προϋπόθεση της πνευματικής προκοπής και ως θεοχάρακτη οδό σωτηρίας, στοιχίζει δίπλα της την ελπίδα στον Σωτήρα Κύριο, την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, την αγόγγυστη υπομονή στις θλίψεις, την πρόθυμη τήρηση των θείων εντολών, την αδιάλειπτη προσευχή και τη διαρκή μετάνοια. Παραπέμπει, μάλιστα, συχνά στα ευαγγελικά παραδείγματα του τελώνη, του λεπρού και του άσωτου υιού.