Η ΟΜΟΡΦΙΑ Είδα έναν κρίνο ν’ ανοίγει. Την τυραννική ομορφιά που περιμένεις ν’ αργεί. Να σηκώνεσαι για να την κόψεις στο απόγειό της για να γεμίσεις τα ρουθούνια σου αρώματα τότε να συνειδητοποιείς πως κόπηκε από άλλους να στολίσουν το δοχείο της ζωής τους. Είδα το ατελείωτο λευκό σε ξένο βάζο κι εσένα να σκέφτεσαι – η ομορφιά δεν γίνεται προσδιορισμός ετερόπτωτος της κτήσης αλλά δραπέτης αέναος απ’ της σύνταξης τα σχήματα. * ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ Η λαχτάρα είναι παιδί στο κύμα ξυπόλητη κοιτάζει. Ένα κάλεσμα απροσδόκητο και το παιδί τρέχει αλλού. Αλλού το όρισαν να λαχταρά κι αλλού το φώναξαν κι η λαχτάρα ξοπίσω σα δάκρυ σφηνώνεται στα μάτια του θέλοντας να τα ορίσει. Εκείνο όμως ποτέ αυτή τη λαχτάρα δεν πήρε. Αλλού είχαν βρει σταθμό τα τρένα τα γράμματα οι κάρτες η απουσία. * ΦΘΟΡΑ Η ηλικία της θάλασσας εναποθέτει τα βότσαλά της στην ψυχή και στη μνήμη μας. Άλλα λεία κι άλλα αυλακωμένα. Σίγουρα η φθορά έχει την ομορφιά της.