ΣΥΛΛΑΒΕΣΚι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σουσιγά-σιγά ο χρόνος το λειαίνεισαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.Μονάχα πια για τ' όνομά σου είμαι σίγουρος.Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσαμήπως και κάποια νύχτα,όταν μας πνιγούνε τα σύρματα κι η πέτρα,το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίαςκι ανακαλύψω αιφνίδια πως κι αυτό έχει σβήσει.