Η μελοποιημένη ποίηση στην Ελλάδα είναι ένα θέμα πολυσυζητημένο, αλλά όχι με επάρκεια και ορθότητα διερευνημένο. Στο βιβλίο εξετάζεται αυτό το φαινόμενο που κυριάρχησε στη μουσική ζωή του τόπου μας τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα κατά τη χρονική περίοδο 1960-1985 στο χώρο του λεγόμενου έντεχνου-λαϊκού τραγουδιού.Το θέμα προσεγγίζεται σφαιρικά, με μια σειρά από ζητήματα που προκύπτουν από το συνδυασμό ποίησης και μουσικής, θέτοντας βασικά ερωτήματα και δίνοντας ουσιαστικές απαντήσεις. Επισημαίνεται ότι τόσο η ποίηση όσο και η μουσική είναι δύο ξεχωριστές τέχνες με τη δική τους αυτοτέλεια και ότι στις κορυφαίες τους δημιουργίες δεν έχουν ανάγκη η μία την άλλη. Παρ’ όλα αυτά, αν τηρηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις, μπορεί να επιτευχθεί η σύζευξή τους.Χρησιμοποιώντας ενδεικτικά παραδείγματα, ο συγγραφέας υπογραμμίζει την αποτυχία ορισμένων έργων μελοποιημένης ποίησης, χωρίς ωστόσο να παραβλέπει και την επιτυχία κάποιων άλλων.Τελικά, είναι ορθό να μελοποιείται η ποίηση; Και σε ποιες περιπτώσεις;