Το κόκκινο φιλί Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που το φως πέθαινε αργά και βασανιστικά, όπως ένας άντρας που παραπατά σ’ ένα σοκάκι μετά από έναν δυνατό καβγά. Καθόμουν στο γραφείο μου, με τα πόδια πάνω στο ξύλινο έπιπλο και μια αραιή δόση ουίσκι στο ποτήρι μου. Έξω, η πόλη ανάσαινε βαριά, όπως πάντα. Τότε μπήκε εκείνη. Ψηλή, με μαλλιά στο χρώμα του ηλιοβασιλέματος και μάτια που μπορούσαν να σκάψουν τρύπες στο παρελθόν σου. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα που κόλλαγε πάνω της σαν να είχε κάτι να κρύψει, αλλά ήθελε να το προσέξεις. «Εσύ είσαι ο ντετέκτιβ Ντεκ Χάρπερ;» με ρώτησε. Η φωνή της έμοιαζε με τον καπνό από τσιγάρο: βαριά και επικίνδυνη. «Ο ίδιος» είπα. «Αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό για μένα να το παραδεχτώ αυτό». Γέλασε, με ένα γέλιο κοφτό. «Χρειάζομαι βοήθεια» είπε. «Κάτι μου ανήκει και το πήραν. Θέλω να το βρεις». «Τι είναι αυτό το κάτι;»