Στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, το "επιστημονικό μυθιστόρημα" παίρνει συνήθως τη μορφή του φανταστικού ταξιδιού. Τα περισσότερα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βέρν έχουν αυτήν ακριβώς τη μορφή: πηγαίνουν του αναγνώστες τους πέντε βδομάδες ταξίδι με αερόστατο, ή στο κέντρο της γης, ή δέκα χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα. Το 1895 ο Γουέλς μας παίρνει για το πρώτο ταξίδι με τη "Μηχανή του χρόνου", και το 1901 στο φεγγάρι. "Ο αόρατος ανθρωπος" είναι, ωστόσο, κάτι παραπάνω από "επιστημονικό μυθιστόρημα". Είναι σπουδή ενός χαρακτήρα, ενός ανθρώπου που προσπαθεί να γίνει ασυνήθιστος, ανώτερος από τους άλλους ανθρώπους, ενός ανθρώπου που βλέπει στον εαυτό του και στη μοναδικότητά του μια ανώτερη δύναμη, αυτήν που φτιάχνει τους δικτάτορες. [...]