Στην προσπάθειά τους να χαρακτηρίσουν την τέχνη, οι άνθρωποι μέχρι το μισό του 18ου αιώνα ακολουθούσαν την πεποίθηση του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, ότι δηλαδή ο νους είναι καθρέφτης που αντανακλά τον εξωτερικό κόσμο - άρα η τέχνη για τον Πλάτωνα είναι το κάτοπτρο που ανακλά εξωτερικά αντικείμενα, είναι, δηλαδή, η μίμηση της φύσης. Αργότερα, το ρομαντικό κίνημα συνέβαλε στην εδραίωση της άποψης ότι ο νους εκπέμπει το δικό του φως και άρα η τέχνη παύει να είναι απλή μίμηση της φύσης, αλλά διαμορφώνει τη δική της, λαμπρότερη εικόνα. Ο καθρέφτης είναι η μίμηση και το φως είναι η αυτενέργεια και η έκφραση του υποκειμένου. Το βιβλίο "Ο καθρέφτης και το φως", που γράφτηκε το 1953, αποτελεί σταθμό στη νεότερη φιλολογία και βασική πηγή για τη μελέτη του ρομαντισμού, συμβάλλοντας στην αποκατάσταση του κινήματος πενήντα χρόνια μετά την απαξίωσή του από τους μοντερνιστές ποιητές του εικοστού αιώνα. "Ο M. H. Abrams έγραψε ένα σημαντικό βιβλίο για την ιστορία της λογοτεχνικής κριτικής.." Rene Wellek, Comparative Literature "Ένα βιβλίο άψογο στη σύλληψή του όσο και στην υλοποίησή του. Σημαντική συμβολή στα πεδία της συγκριτικής λογοτεχνίας, της ιστορίας της αγγλικής λογοτεχνίας αλλά και αισθητικής και της ιστορίας των ιδεών". Harry Bergholz, Modern Language Journal