Ο Γουίλιαμ Φόκνερ ισχυρίστηκε ότι «ο Άντερσον ήταν ο πατέρας όλων των έργων μου -και εκείνων του Χέμινγουεϊ, του Φιτζέραλντ και των υπολοίπων. Μας έδειξε τον δρόμο». «Αυτό που ήθελα», έγραψε ο Σέργουντ Άντερσον, «περισσότερο απ' όλα για τον εαυτό μου, δεν ήταν η λεγόμενη επιτυχία... να με επαινούν οι εκδότες και οι κριτικοί, ήταν να προσπαθήσω να αναπτύξω, στον βαθμό που μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου, τη δική μου ικανότητα να αισθάνομαι, να βλέπω, να γεύομαι, να μυρίζω, να ακούω». Σ' αυτή τη συλλογή διηγημάτων ο συγγραφέας υιοθέτησε μια ποικιλία από οπτικές γωνίες και σκηνικά, διερευνώντας τα θέματα που ανέκαθεν τον ενδιέφεραν, η προσωπική πρόοδος, η συναισθηματική ανωριμότητα, η απογοήτευση, η μοναξιά, η διαβιοτική και αισθητική αντίθεση μεταξύ πόλης και υπαίθρου, η δυστυχία της επίμονης προσπάθειας υπέρβασης της διάνοιας μέσω της προσκόλλησης στις εντάσεις της ζωής.