Όταν ξεκινάει ένας κύκλος στη ζωή σου δεν ξέρεις, ούτε πότε θα κλείσει, ούτε εάν πρόκειται να εξελιχθεί σε κύκλο γεγονότων, δράσεων, και προσώπων αλληλοσυνδεόμενων μεταξύ τους. Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να μην σχηματιστεί ποτέ κάποιος κύκλος, και μόνο όταν αυτός λαμβάνει γεωμετρική μορφή αρχίζεις να τον θωρείς και να μετράς την έκτασή του. Κατά τη διάρκεια την οποία σχηματίζεται, ένα είναι σίγουρο, ότι δεν τον αντιλαμβάνεσαι. Πολλές φορές, ο αέναος κοινωνικός κύκλος στροβιλίζει την προσωπική μας ιστορία, τη ραπίζει, την επεκτείνει, την αιμορραγεί, την ανυψώνει με επαναλαμβανόμενες ιλιγγιώδεις στροφές, μετατρέποντας τη φαντασία και το ονειρικό σε ψυχική εκτόνωση και πνευματική ανάταση. Ένας στροβιλισμός ο οποίος γλυκαίνει τις στιγμές και τις μνήμες, ένας στροβιλισμός που διεμβολίζει τις ανησυχίες γιατί εξαϋλώνει τον χώρο του ανεκπλήρωτου και ανακηρύσσει την ελπίδα σε βασίλισσα του ψυχικού μας κάστρου. Στην μεγεθυμένη αλλά πάντα οριοθετημένη κοινωνικοπολιτική ζωή, η εξωστρέφεια και ο υπέρμετρος αυθορμητισμός, γεμίζουν με σύννεφα ανέλπιστης καταιγίδας, έτοιμα κάθε φορά να βρέξουν συγκινησιακά το βιωματικό μας γίγνεσθαι. Τούτη η γλυκιά καταιγίδα, μεγεθύνει και ωριμάζει τις εμπειρίες, τέμνοντας τις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων. Σαν να κολυμπάς στη λίμνη του χωροχρόνου μέχρι να ταξιδέψεις μαζί με την Κιβωτό των συναντήσεων. Αναρωτιέσαι τότε, πως εξυφάνθηκε τούτη η συνωμοσία των πιθανοτήτων, αψηφώντας τη δυσκολία ανάδυσης του απίθανου.