Η ελληνοκεντρικότητα του Φασιανού δεν τον εμπόδιζε να είναι διεθνής ζωγράφος. Το ιδιαίτερα προσωπικό ιδίωμα γραφής και αφηγήσεώς του καταφέρνει και πραγματώνει όχι μόνο φαντασιώσεις του Έλληνα θεατή, αλλά και κάθε ανθρώπου που μπορεί να επικοινωνεί με την τέχνη. Θυμάμαι πάντα την έντονη συγκίνησή μου όταν, επιστρέφοντας από το Παρίσι, σταμάτησα να δω στη Βενετία την Μπιενάλε και φυσικά το ελληνικό περίπτερο. Είχε σταλεί τότε από το Υπουργείο Πολιτισμού ο Αλέκος Φασιανός. Κοιτάζοντας εκστατικά τα μαγικά εκείνα έργα –νωχελικές γυναίκες με κόκκινα ρούχα ξαπλωμένες σε δωμάτια με μαυρόασπρα πλακάκια, μύγες αιωρούμενες, ανοιχτά παράθυρα με θέα την Ακρόπολη και φως της Αττικής απαστράπτον–, έμεινα άφωνος. Είχα μεταβεί μαγικά στην Ελλάδα.