Κάποτε δεν ήμουν η Ελένη. Ήμουν το μανταρίνι, το γλυκό του κουταλιού. Η καρδιά του μαρουλιού, το τζιέρι. Κι άλλα πολλά ήμουν που εκείνη κάθε τόσο επινοούσε. Ζούσα σ' ένα αστέρι που το λέγαν "Μία". Στη "Μία" δε σκοτεινιάζει ποτέ. Χιλιάδες κόκκινα μπαλόνια πετούν ανενόχλητα στον ουρανό. Ο Αλμπέρ Λαμορίς με τον Πασκάλ ζουν μιαν αχώριστη χαρισάμενη ζωή. Η κρεμ καραμελέ συνοδεύει το μαντί. Το Παρίσι δεν είναι μακριά από την Καππαδοκία. Οι φάρσες δεν πληγώνουν τη Σεχίρ. Το "μη σε μέλλει" και το κιρμιζί πιπέρι φορούν τα γιορτινά τους και με προσκαλούν σε γιορτή που δεν τελειώνει. Η αγάπη είναι δεδομένη. Δε λιγοστεύει, δεν εξαντλείται με την ανταπόκριση. Εξαθλίωση, οίκτος, πλήξη πουθενά. Το αληθοφανές φίδι δεν τρομάζει κανέναν. Στα σχολεία είναι κάθε μέρα γιορτή. Οι Πινκ Φλόιντ και ο Τζον Λένον διακόπτουν τις εθνικές επετείους. Οι μεγάλοι δε μεγαλώνουν άλλο. Τα παιδιά μένουν πάντα όπως είναι. Υπάρχεις. Είσαι ζωντανός. Δεν την φοβάσαι, δεν την μάχεσαι, δεν την αποφεύγεις τη ζωντάνια σου."Σε παρακαλώ, άκουσέ με. Για την ώρα, έστω για λίγο. Με ακούς; Ο θάνατος ακόμη αργεί. Mη με αφήσεις να συνεχίσω".