Ανά λεπτό σχεδόν, κοιτάζει ξανά και πάλι το ρολόι του. Είναι εκνευριστικό. Τι ώρα είναι; τον ρωτάω μόνο και μόνο για να δω τι θα μου απαντήσει. Σιωπή!... Τριάντα τέσσερα! πετάει σε λίγη ώρα, έτσι ξεκάρφωτα και δείχνει το ρολόι του. Είναι από εκείνα τα παλιά πού 'θελαν κούρδισμα, σταματημένο, χρόνια τώρα, στις 7.05' το απόγευμα. Είναι η ώρα που έχασε τον γιο του, παλικάρι στα τριάντα τέσσερα και κάτι χρόνια του.