Ο Αντρέας Ιωάννου, ο διάσημος πανεπιστημιακός καθηγητής, κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, ένιωθε να κατακτά τις κορυφές της επιστημονικής γνώσης. Χαμένος μέσα στα βιβλία, μελετώντας τους αρχαίους κλασικούς, δεν είχε μάτια παρά μόνο για την επιστήμη του. Υπήρχαν όμως βράδια -όταν έφευγε από τα αμφιθέατρα και τους φοιτητές του- που αναρωτιόταν για την πορεία της ζωής του. Και τότε την έβλεπε να περνά από δίπλα του και να τον περιπαίζει. Απαίτηση και παραίτηση πάλευαν μέσα του. Η ψυχή του γινόταν αυστηρός κριτής των ίδιων των αναγκών της. Σαν να ντρεπόταν που τολμούσε να νιώθει πως υπάρχει ακόμα καιρός... Ώσπου εκείνο το κορίτσι, σαν τη βροχή στο χώμα, ήρθε και πότισε την ξεραμένη του ζωή, χαρίζοντάς του περισσότερα απ' όσα χωρούν στη μοίρα ενός κοινού θνητού.