Ο Αργύρης, μια σταλιά παιδί, πατάει τότε ένα ουρλιαχτό τρομακτικό· καθάρματα θα πεθάνετε, φωνάζει. Τον ακούσαν οι νεκροί και κουνήθηκαν στα μνήματά τους. Γυρνάει αμέσως ο ένας ο Γερμανός, τραβάει τ' όπλο απ' τη θήκη, σημαδεύει κατά το μικρό, αλλά αστοχεί. Τρέχει εκείνος κατά πάνω τους, πηδάει από πίσω η Καίτη να τον τραβήξει κάτω και πετάγομαι κι εγώ απ’ το πλάι να καλύψω τουλάχιστον τα κεφάλια τους. Οπλίζει τότε ο άλλος αξιωματικός που 'ταν λίγο πιο πίσω, και πριν προλάβει να πυροβολήσει, ορμάει απ’ τα δεξιά του ο Αντρής, τον ταβλιάζει αναίσθητο στο χώμα, δίνει και μια με το τουφέκι του στον μπροστινό, και φεύγει η σφαίρα του Γερμανού αδέσποτη και βρίσκει την Καίτη στο γόνατο. Ένας άνθρωπος μισή μερίδα, χωρίς όνομα και χωρίς ρίζα. Μεγαλώνει στα χέρια μιας γυναίκας που δεν τον γέννησε, μα που τον αγάπησε βαθιά σα μάνα του. Βιώνει σαν απλός παρατηρητής μερικά από τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας του περασμένου αιώνα. Μια ιστορία μέσα στην οποία οι άνθρωποι θ' αποπειραθούν να σηκώσουν το κεφάλι και την καρδιά τους πιο ψηλά απ' την Ιστορία. Ν' αναμετρηθούν μ’ αυτήν. Και ν' αφήσουν την αγάπη να κάνει τη δουλειά της· να μείνει ζωντανή ανάμεσα σε πεθαμένους, στάχτες κι αναμνήσεις.