Το έπος, το λαϊκό παραμύθι, ο θρύλος, η παραλογή, ο μύθος, το αίνιγμα και κάθε έργο της λαϊκής λογοτεχνίας είναι λόγια, λόγια προφορικά, κομμάτια της πράξης της προφορικής αφήγησης. Η τέχνη του παραμυθά γέννησε το λαϊκό θέατρο και τη λογοτεχνία και δυνάμωσε τη συνοχή των ανθρώπινων κοινοτήτων προσφέροντας ιστορική ταυτότητα, ψυχική βοήθεια και πνευματική στήριξη. Η σύγχρονη αναβίωση της τέχνης αυτής ποτίζεται από τη νοσταλγία της κοινότητας, την αγάπη στον ζωντανό λόγο και την ανάγκη της απλότητας. Θυμίζει στο δάσκαλο, στον ιστορικό, στον ψυχοθεραπευτή, στον ηθοποιό, στο λογοτέχνη, στον ιερέα την κοινή τους ρίζα και την αρχέγονη τρυφερή μεθοδολογία του παραμυθιού. Οι σύγχρονες έρευνες της εξελικτικής ψυχολογίας, της εθνολογίας και των συναφών επιστημών ρίχνουν το φως της επιστημονικής σκέψης στη σοφία της γιαγιάς μας, μιλώντας για την πολλαπλή νοημοσύνη και την παιδαγωγική μεθοδολογία της μαθητείας. Τα μυστικά του παραμυθά έχουν σκοπό να τιμήσουν τη σοφία των παλαιών και να προσφέρουν επίγνωση σε όποιον πασχίζει σήμερα να πει μια ιστορία: στο γονιό, στο δάσκαλο, στον ιστορικό, στον ψυχολόγο, στον άνθρωπο του θεάτρου, στο συγγραφέα, στον ποιητή, στον ιερέα.