Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν, αν Δεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν. Μάρανε εσύ τον Θάνατο που τους θνητούς μαραίνει, Κι έτσι αν πεθάνει ο Θάνατος, κανείς δεν θα πεθάνει. Κι αν αρέσε η Μούσα μου στου αιώνα μας τη λόξα, Δική μου ας είναι η κούραση, δική σου ας είν' η δόξα. Και τότε μαύρο θα ορκιστώ πως είναι και το κάλλος, Μόνο το χρώμα σου όμορφο κι άσχημος κάθε άλλος. Όχι, η συνείδηση αν την πω "αγάπη" δεν με τύπτει: Αφού η αγάπη μου γι' αυτήν εγείρεται και πίπτει Κι όμως φοβάμαι θα κλαπείς ακόμα κι από 'δω Μέχρι κι η πίστη θα 'κλεβε τέτοιο έπαθλο ακριβό. Μέχρι λοιπόν να σ' αναστήσει η Δίκη αυτή κι εσένα, Ζεις μέσα εδώ και κατοικείς στων εραστών το βλέμμα. Κι αυτόν σα μιαν επιτομή η Φύση έχει φυλάξει, Στην ψεύτρα Τέχνη, του άλλοτε το κάλλος να διδάξει. Φυλάξου απ' τα προνόμιά σου αγάπη: αδέξιο χέρι Κάνει να χάσει την αιχμή το πιο σκληρό μαχαίρι. Κι εσύ το μνημείο σου θα βρεις, όταν τυράννων Λοφία και τάφοι μπρούντζινοι τη λάμψη του θα χάνουν.