Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σύγχρονο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούν είτε εκφράσεις γενικότερων τάσεων που εκδηλώνονται στον διεθνή χώρο παρουσιάζοντας τις ελληνικές τους ιδιόμορφες, είτε συνιστούν εθνικές ιδιαιτερότητες που διατηρούνται στο χρόνο και εξελίσσονται ακολουθώντας την ιστορική παράδοση και συχνά τις παθογένειες που στιγμάτισαν τη μακρά πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Τα χαρακτηριστικά αυτά αναλύονται σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες εμπειρίες και πρακτικές στον ευρωπαϊκό χώρο, αναζητώντας τις σχετικές συγκλίσεις και αποκλίσεις από το υπόλοιπο ευρωπαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα. Η επισήμανση, η καταγραφή και η ανάλυση δεκατεσσάρων (14) γνωρισμάτων του σύγχρονου ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος και η συγκριτική ευρωπαϊκή διάσταση, που διαπνέει το όλο εγχείρημα που αποτυπώνεται στον τόμο, στοχεύουν στην ανάδειξη των όρων ανάπτυξης, οργάνωσης και λειτουργίας του, των παθογενειών εκείνων που αποτελούν τροχοπέδη στην επίτευξη των στόχων του. Η δε επισήμανση των αδυναμιών και οι αιτίες που τις προκαλούν συνιστούν εν δυνάμει συντελεστές αντιμετώπισής τους. Η άντληση, τέλος, θετικών πρακτικών από το διεθνές συνδικαλιστικό περιβάλλον καταδεικνύει ότι η κρίση του συνδικαλισμού στις μέρες, αν και κανόνας, συνυπάρχει με θετικές εξαιρέσεις που συμβάλλουν με τη σειρά τους στην ενίσχυση της νομοτελειακά αναγκαίας συλλογικής έκφρασης της εργασίας σε εθνικό και υπερεθνικό πλέον πεδίο, τη στιγμή μάλιστα που η μισθωτή εργασία βιώνει στις μέρες μας πρωτοφανείς ιστορικά και πολυσύνθετες επιθέσεις, στο πλαίσιο της συντελούμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης υπό το στίγμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.