Η ποιητική συλλογή με επίκεντρο τις πλατείες τής Αθήνας τον 20ό αιώνα με τίτλο «Το βάθος τ’ ουρανού» αποτελεί την πρακτική εφαρμογή των τεχνοτροπικών αρχών τού δομημένου ρεαλισμού, στο πρώτο επίπεδο τεχνικής, εκ μέρους των μελών τού Φιλολογικού Ομίλου. Στόχος αυτής της συλλογικής έκδοσης η παρουσίαση τόσο του ιστορικού υποβάθρου, στη βάση τού οποίου συγκροτείται ο δημόσιος χώρος, όσο και η μυθοπλαστική δυναμική αναπαράστασης σε χρόνο ενεστώτα τής ανθρώπινης παρουσίας σε αυτόν, αναπαράστασης με τέτοιον τρόπο ώστε η εικόνα πρόσληψης του αναγνώστη να μεταφέρεται σε ένα χρονικό και χωρικό πλαίσιο αναφοράς, γεφυρώνοντας την απόσταση της μνήμης στο παρόν.