... Κι η Ζωή ήταν επίσης εκεί... Με τη δική της μοίρα -τόσο αναπότρεπτη πια. Κι αυτός -σαν να μην άλλαξε τίποτε στον κόσμο, σαν να μην άλλαξε τίποτε στη ζωή του- να ψάχνει για κρυμμένους θησαυρούς, να κυνηγάει όνειρα άπιαστα, χίμαιρες· πότε έτσι πότε αλλιώς. Και το χειρότερο: να ξέρει πως αυτά είναι χίμαιρες. Και πως χωρίς αυτές τίποτε δεν υπάρχει, τίποτε. Αυτός, ο κομμωτής κομητών, όπως τον έλεγε η Ζωή. Κι έκανε τάχα πως τον διώχνει από κοντά της: Φύγε τώρα, κομμωτή κομητών... Κι αυτός γελώντας συνέχιζε το επικίνδυνο παιχνίδι: Κρίνοι, μυοσωτίδες, άνθη των τάφων, θα γίνουνε μειδίαμά σου. Κι αυτή επαναλάμβανε: Φύγε τώρα, κομμωτή κομητών!