"Είναι αλήθεια, ότι ορισμένοι έκαναν τη ζωή μου ένα φθηνό και συχνά ρυπαρό μυθιστόρημα. Η πραγματικότητα είναι και πιο άλογη και πιο αναπάντεχη, αλλά και πιο εκπληκτική". Έτσι αρχίζουν, τον 6ο αιώνα μ.Χ., οι εξομολογήσεις της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Χωρίς αδυναμία και χωρίς εξωραϊσμούς, η πρώην εταίρα, που κατάφερε να ανέβει ένα ένα τα σκαλοπάτια του θρόνου και να παντρευτεί τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, θυμάται τη μιζέρια, τις συνωμοσίες, τις εξεγέρσεις, τις προδοσίες, αλλά και τον έρωτα και την πίστη που οδηγούσαν τα βήματά της. Σ' αυτή τη γυναίκα, τη γεμάτη δύναμη και πάθος, που διέθετε σιδερένιο χέρι, μέσα σε βελούδινο γάντι, που ήταν έτοιμη να θυσιάσει οποιονδήποτε τολμούσε να της φέρει εμπόδιο, ταίριαζε ένα μεγαλόπρεπο θέατρο. Τον Ιερόν Παλάτιον, στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης πόλη μες στην πόλη, με την Αυλή του, το πρωτόκολλό του, τους μυστικούς του κανόνες, την υπέροχη χλιδή του και τις άγριες δολοφονίες του, ήταν φτιαγμένο "κατ' εικόνα" της. Θα βασιλεύσει εκεί μέσα, μέχρι που το Ιερόν Παλάτιον να μετατραπεί σε Παλάτι των Δακρύων, στοιχειωμένο από το θρύλο της.