Ώρες ώρες αισθάνομαι λίγο σαν την Ιζαντόρα Ντάνκαν, που στην αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι η τέχνη της χάρισε όλες τις χαρές που της κατακράτησε ο έρωτας... Ο έρωτας που απαιτεί να του αφιερωθείς ολόψυχα κι ας τον χάσεις μετά... Να σε ταξιδέψει σ' άλλα μονοπάτια απ' τα ήδη γνωστά σου, να σε κάνει ένα με το σύμπαν, κι ας είναι αυτό μια αυταπάτη. Εγώ δεν γύρεψα το δρόμο του Έρωτα, αλλά το δρόμο του Απόλλωνα, του αιώνιου φωτός... Δεν άφησα κανέναν έρωτα να με πληγώσει. Θωρακίστηκα στην τέχνη μου, το άλλοθι της μοναξιάς μου.