Το 2013 συμπληρώθηκαν 1700 χρόνια από την έκδοση του λεγόμενου Διατάγματος των Μεδιολάνων. Ο εορτασμός αυτής της επετείου έδωσε αφορμή για μια σειρά εκδηλώσεων, επιστημονικών και εκκλησιαστικών, που επανεξέτασαν τόσο τις ακόμη ανοιχτές πτυχές της ιστορικότητας και της ιστορικής σημασίας του γεγονότος για την πορεία και την εξάπλωση του Χριστιανισμού στον χώρο και στον χρόνο, καθώς και των τότε κομβικών αλλά και διαχρονικών ζητημάτων που έθεσε γύρω από τη σχέση ανάμεσα στον "βασιλέα" και στον "ιερέα", ανάμεσα στο Κράτος και τη θεσμοποιημένη Εκκλησία, ανάμεσα στην κοσμική εξουσία και την εκκλησιαστική διακονία. Πτυχές αυτών των σύνθετων -ιστορικών και σύγχρονων, εκκλησιαστικών και πολιτικών, πνευματικών και κοινωνικών- προβλημάτων φωτίζουν τα κείμενα του παρόντος τόμου, επιτρέποντας στον αναγνώστη να διαπιστώσει την καίρια συμβολή ενός θεολογικού λόγου που υπερβαίνει τα στενά όρια μιας επιστημονικής ή ποιμαντικής χρησιμότητας και αγγίζει την ίδια την ταυτότητα και τον δυναμισμό της Εκκλησίας, η οποία καλείται ανά πάσα στιγμή να αυτοπραγματώνεται διαλεγόμενη με τα εκάστοτε ιστορικά συμφραζόμενα και υπερασπιζόμενη την ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου.