Όταν κάθε καλοκαίρι τα παιδιά της πόλης πηγαίναμε στα χωριά μας, τα ξαδέρφια και οι φίλοι που ζούσαν μόνιμα εκεί είχαν πάντα κάτι να πουν· ιστορίες γι’ αγρίους, φαντάσματα, στοιχειά, νεράιδες. Ιστορίες που ακούγαμε βουβοί, άλαλοι, σαν να μην είχαμε τι να πούμε. Κι όμως, στις πόλεις και στα σπίτια μας είχαμε κι εμείς στοιχειά. Μόνο που οι δικές μας ιστορίες δεν λέγονταν... * * * Έξι συν ένα διηγήματα για φαντάσματα που στοίχειωναν τις πολύβουες γειτονιές, τα πατρικά σπίτια, τα εφηβικά δωμάτιά μας. Και που συνεχίζουν να στοιχειώνουν τις ενήλικες ζωές μας.