3 ιστορίες, γραμμένες στα 3 διαφορετικά ρηματικά πρόσωπα, για 3 αδέρφια που μεγαλώνουν στην Αρχαία Κόρινθο του ΄80. Σε 33.333 λέξεις η αφηγήτρια, ένα από αυτά τα αδέρφια, προσπαθεί να μιλήσει για τον αγώνα της επιβίωσης, το στίγμα της αναπηρίας, το θηλυκό σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, -ανακαλώντας προγονικές μνήμες, συμφυρόμενες με τις παραστάσεις του κόσμου που εντυπώνονται στο παιδικό μυαλό, σκιαγραφώντας κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας μέσα από τον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, τα συγκεκριμένα πρόσωπα- θέλοντας τελικά να πει ότι η παιδική ηλικία είναι η ύστατη πατρίδα μας. Δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις, στερεότυπα, παγιωμένες νοοτροπίες, εγκιβωτισμένες ιστορίες, αρβανίτικα ανάμεικτα με ελληνικά, πόθοι και πάθη, αφιλτράριστα συναισθήματα και μια ανεπαίσθητη πινελιά μεταφυσικής τίθενται στην υπηρεσία της αφήγησης της παιδικής ηλικίας των ηρώων, εκκινώντας από τον νεότερο για να καταλήξουν στη μεγαλύτερη, μια κλιμάκωση που σε πρώτο επίπεδο ερείδεται στην ηλικιακή διαφορά, εν τέλει όμως αποτυπώνει οντολογική διαφορά