Ἡ συλλογὴ Βαθιὰ πληγὴ εἶναι μιὰ προσπάθεια ποιητικῆς συνομιλίας μὲ ἕναν μοναχικὸ δημιουργό, ποὺ «ἔχει τὸ δικό του ὄραμα, καὶ μάλιστα εἶναι ἕνα ὄραμα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν ἐλληνικὴ πραγματικότητα», (Ἀλέκος Φασιανός, Περιπλανώμενα), ὁ ὁποῖος γνώριζε τὸν προορισμό του, καθὼς μὲ τὴ δική του ὀνειρικὴ γλώσσα, ἀνασύροντας ἀρχέτυπα ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ χρόνου ἔγραφε χαρακτηριστικά: «ἐγώ, κληρονόμος πουλιῶν, πρέπει ἔστω καὶ μὲ σπασμένα φτερὰ νὰ πετάω».