Είναι άλλο πράγμα να μεταφράζει κανείς τα ποιήματα που αγαπά και απ' αυτά πάλι μόνον όσα θεωρεί πιο πρόσφατα· και άλλο πράγμα να περιορίζεται αναγκαστικά σε ορισμένα έργα, είτε για λόγους ιστορικούς -επειδή αντιπροσωπεύουν μιαν εποχή, ένα συγκεκριμένο ρεύμα, κάποιαν ιδιάζουσα πλευρά στην εξέλιξη ενός δημιουργού- είτε για λόγους αισθητικούς -επειδή αφορούν π.χ. σ' ένα σύνολο που δεν θα ήταν σωστό να κατατμηθεί. Στην πρώτη περίπτωση, χωρίς αμφιβολία, η κρίση μας πρέπει να είναι αυστηρή. Ξέρουμε ότι εκεί ο μεταφραστής έχει το ελεύθερο, εάν βρεθεί μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, να υποχωρήσει και να παραιτηθεί. Απεναντίας, στη δεύτερη περίπτωση ξέρουμε ότι ο μεταφραστής, έτσι κι αλλιώς, είναι υποχρεωμένος να φτάσει σ' ένα αποτέλεσμα: το σχετικά, πάντοτε, καλύτερο. Σ' αυτή τη δεύτερη περίπτωση, την άχαρη, εμπίπτει και η δική μου προσπάθεια. Ήθελα, όταν πρωτάρχισα τις μεταφράσεις που συγκεντρώνω σήμερα στον τόμο αυτόν, δηλαδή σε μιαν εποχή που η λεγόμενη "μοντέρνα" ποίηση δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της στην Ελλάδα, να δώσω ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις μου, χαρακτηριστικά δείγματα από τα έργα εκείνων που πρωτοστατήσανε στην ποιητική μεταπολίτευση των καιρών μας. Αργότερα σκέφθηκα ότι θα ήταν καλό να δοθούν αποσπασματικά και μερικά κείμενα από τους προδρόμους, τους "πατέρες", του νεώτερου λυρισμού. Το σχέδιο δεν ολοκληρώθηκε. Αλλά κι έτσι, σε μικρότερες διαστάσεις, δείχνει τι γύρευαν και τι -παρ' όλες τις τυχόν ελλείψεις ή ατέλειες- μπορεί να αντιπροσωπεύει σήμερα μια εργασία σαν αυτή που η σημασία της είναι, το επαναλαμβάνω, ιστορική περισσότερο παρά ουσιαστικά ποιητική. [...] (Οδυσσέας Ελύτης, από το εισαγωγικό σημείωμα)