Ο Διήγημας αποτελεί μια οδυνηρή άσκηση απελευθέρωσης που αρθρώνεται σε δώδεκα ενότητες-σπονδύλους. Η συγγραφέας επιστρέφει στα προσωπικά και συλλο- γικά τραύματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας αλλά και της ενήλικης ζωής μιας οποιασδήποτε θηλυκότητας, μέσα από σκοτεινές διαδρομές με παραστάτες της μούσες ποιήτριες και ποιητές, και, πετώντας ένα προς ένα τα σκουπίδια της πατριαρχίας για χάρη όλων, φτάνει σε μια θαρραλέα ενηλικίωση. Ενηλικίωση προσωπική, μα παράλληλα και λογοτεχνική: αν στα προηγούμενα έργα της η Τεμπρίδου άγγιζε διερευνητικά τα όρια ποίησης και πεζογραφίας, στον Διήγημα τα αγνοεί ρητά και επιδεικτικά, σφυρηλατώντας με σθένος τη μοναδική φωνή της. Ο Διήγημας, με το ίδιο του το όνομα, σφίγγει πάνω του το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, βγάζοντας τη λυτρωτική κραυγή: «Είμαι ό,τι θέλω εγώ».