Δύο πράγματα χαρακτηρίζουν το συγγραφικό στυλ του Θερβάντες, αρκετά στον α' τόμο - πολύ έντονα στον β'. Η απρόβλεπτη, από πλευράς αναγνώστη, φυσικότατη όμως και πολύ εύλογη εξέλιξη των γεγονότων, απ' την οποία και κεντρίζεται όλο και περισσότερο το αναγνωστικό ενδιαφέρον, αυτό δηλαδή που συνηθίζεται τελευταία να ονομάζεται με την αγγλική λέξη suspense, αφ' ενός, και ο πολύ έμμεσος τρόπος με τον οποίο λέει τα πράγματα ο Θερβάντες, τόσο που να χρειάζεται κάποια μύηση του αναγνώστη, ώστε να μπορεί να πιάνει και τον τελευταίο, αδιόρατα και καλοκάγαθα ειρωνικό, απόηχο αυτής της εξιστόρησης, αφ' ετέρου. Κάτι άλλο που έχει σχέση με τον τρόπο σύνταξης της κάθε φράσης και που χαρακτηρίζει λίγο-πολύ όλους τους Ισπανούς μπαροκικούς πεζογράφους, ιδιαίτερα όμως τον Θερβάντες, είναι οι μακριές και περίπλοκες φράσεις, καθώς επίσης η μη επανάληψη της ίδιας λέξης στην ίδια φράση. Αυτό το τελευταίο έχει σαν συνέπεια να αναρωτιέται πότε-πότε ο αναγνώστης τι θέλει να πει σ' αυτή τη φράση ο συγγραφέας, τόσο που να χρειάζεται κάποια επεξηγηματική υποσημείωση από πλευράς μεταφραστή, που σκόπιμο είναι να διατηρεί κι αυτός τον δυσεξήγητο τρόπο γραφής στη μετάφρασή του.