Είναι κατά κανόνα αποδεκτό πως η άλωση ενός τόπου, είναι το αποτέλεσμα, μίας παραδεκτής στρατιωτικής ήττας των υπερασπιστών αυτού του τόπου. Όμως για τους υπερασπιστές του Μελιγαλά, στρατιωτική ήττα, κατά την επίμαχη εκείνη περίοδο, δεν υπήρξε ποτέ και με τίποτα!... Τουναντίον! Αυτή ακριβώς η "πτώση" του Μελιγαλά, ήταν το επακόλουθο και η απόρροια, μίας κάποιας άλλης αιτίας ακόμη πιο σοβαρής και ύπουλης που παίχθηκε στο παρασκήνιο και όχι μίας στρατιωτικής ήττας, η οποία όπως προείπα, ποτέ δεν συνέβη!... Εξηγούμαι: Στον Μελιγαλά, τις μαύρες εκείνες ημέρες του Σεπτέμβρη του 1944, συντελέστηκε πέρα από κάθε αμφιβολία, μία πέρα για πέρα και σε όλο της το τραγικό μεγαλείο, καραμπινάτη "προδοσία"!...