Εἶναι σημαντικό, στὰ μέτρα τῆς ζητούμενης αὐτοσυνειδησίας μας, νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνα συνοπτικὸ ἔργο ἢ μία πρόταση κατανόησης τῆς ἰδιοτυπίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, τῆς Νεοελληνικῆς ταυτότητας, μέσα ἀπὸ τοὺς ἄξονες τῆς Φιλοσοφίας. Νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνα συνθετικὸ ἔργο Φιλοσοφικῆς Εἰσαγωγῆς, λιγότερο ἱστορικὸ ἢ ἱστοριογραφικὸ καὶ περισσότερο θεματικό. Μὲ τὰ νήματα ποὺ τὴν ἀναδεικνύουν ὡς συνέχεια, ὄχι μόνον τοῦ Ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς σκέψης του, ἀλλὰ καὶ ὡς συνέχεια τοῦ τρόπου, τοῦ λόγου καὶ τῆς πρότασης τοῦ Βυζαντίου, ὡς ἔκφρασης τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς. Μὲ ὅσα, ἐντέλει, τὴν διακρίνουν καὶ μὲ ὅσα τὴν συνδέουν μὲ τὶς πολιτισμικὲς καταβολές της, διασώζοντας καὶ διαμορφώνοντας ἔτσι, συγχρόνως, τὴν ἰδιοπροσωπία της.